Onzichtbaar is geen optie

Rennen richting een burn-out

Niet lullen maar poetsen! Een uitspraak die op mijn lijf geschreven staat en die ik ook vaak gebruik. Jarenlang was mijn oplossing voor alles gewoon harder werken, meer opleveren, strakkere deadlines en vooral niet zeuren.

Op mijn werk ging ik als een malle. Van hard werken word ik blij, als ik de daarbij behorende waardering krijg helemaal. Geen vuiltje aan de lucht, lekker rennen met de blik op de horizon. En toen bleef de waardering een keer uit. Ik voelde me niet gezien. Mijn oplossing harder werken, tandje erbij, gewoon iets harder rennen. In mijn hoofd had ik verzonnen dat dat van mij verwacht werd. Nooit vroeg ik naar de verwachtingen van een ander, ik vulde die gewoon in. Scheelde ook veel tijd want ik moest immers steeds harder rennen. Vooral niet even stilstaan want dan zou ik, zo dacht ik, helemaal achteraan komen te lopen.

Ik werd moe maar nam geen rust. In ieder geval niet op mijn werk. Privéafspraken moesten wijken want ik moest dit weekend toch echt even opladen. Ik moest maandag weer heel hard kunnen rennen. Langzaam maar zeker verdwenen de avondjes met vriendinnen uit de agenda, ging ik op vrijdag niet meer borrelen na het werk en maakte ik mijn sociale kring steeds kleiner. Alles om de zelfopgelegde race vol te houden. Langzaam maar zeker verdween ik in mijn bubbel. In die bubbel had ik alles onder controle en zolang dat zo was kon er niets misgaan, dacht ik.

Ik kon niet meer slapen. Mijn lijf schreeuwde om rust maar terwijl ik in bed lag bleef mijn hoofd rennen. De to-do-list werd doorgenomen en ik evalueerde al mijn prestaties. Nooit was het genoeg, hoe kon het beter, hoe kon het meer? De neverending marathon begon zijn tol te eisen. Emoties lagen aan de oppervlakte. Als ik mijn pen liet vallen dan schoten de tranen in mijn ogen. Laat staan wanneer iemand vroeg hoe het met me ging. Alles in mij gaf aan dat het tijd was om aan de rem te trekken. De horizon waar ik naar toe rende leek onmogelijk ver weg. Als je al zolang volle kracht vooruit gaat is het ontzettend moeilijk om jezelf tot stilstand te brengen.

Ik ging halve dagen werken. Stilstaan was in mijn hoofd geen optie. Dan zou ik onzichtbaar worden dacht ik. Het werkte averechts. Nu moest ik nog harder rennen, de race was nog steeds in volle gang maar nu had ik maar de helft van de tijd om mijn kilometers te maken. Het was tijd om tot stilstand te komen, alleen kon ik mezelf geen toestemming geven. Steeds meer collega’s gaven me het advies  te pauzeren maar pas toen de grote baas zei dat hij schrok van mijn vermoeide blik en aangaf hoe hij zelf geworsteld heeft met “de race” kon ik de vermoeidheid echt toelaten. De volgende dag meldde ik me ziek, wel na die ene belangrijke afspraak want dat eindsprintje moest ik natuurlijk trekken.

Nu zit ik al een aantal maanden thuis. Het kostte tijd om echt tot stilstand te komen en de behoefte om te rennen uit te schakelen. Nu ik stilsta ben ik zichtbaarder dan ooit, voor mijn omgeving en voor mezelf. Ik leer mezelf opnieuw kennen en zie hoe ik gewaardeerd word door iedereen om mij heen. Waar ik dacht dat ik moest rennen om zichtbaar te zijn, realiseer ik me nu dat de waardering juist tijdens het stilstaan komt. Hoe kan iemand je nu echt zien als je continue voorbij zoeft.

Tijd om te gaan wandelen…