Vriendelijk puberaal verzet!

Waarom is goedendag een belediging?

Het kost me heel veel moeite om dit hardop te zeggen maar volgens mij begin ik op mijn moeder te lijken. De horror! Als puber wil je dat met alle macht voorkomen. De kleinste dingen die je moeder dan doet brengen het schaamrood op je wangen.

Zo is mijn moeder altijd tot in de puntjes verzorgd. Hoge hakken, mantelpakje en make-up om door een ringetje te halen. Dus als puber ging ik voor de oranje Dr. Martens, paarse ribbroek, gele longsleeve en verfde ik mijn haar groen. Mijn eyeliner werd er in dikke lagen opgesmeerd en de muziek van Nirvana schalde vanuit mijn slaapkamer door het hele huis.  Alles om maar anders te zijn.

De shock was dus ook groot toen ik mezelf betrapte op een vriendelijk praatje met de verbaasde vrouw die ik voor liet gaan bij de kassa. Als mijn moeder dit vroeger in mijn bijzijn deed wilde ik het liefst door de grond zakken. Maar nu vermaakte ik me opperbest. Onderweg naar huis werd de verbazing alleen maar groter toen ik tegen passerende mensen goedendag zei of vriendelijk knikte. Sommige zeggen verbaasd iets terug maar de meeste deden net alsof ze me niet hoorde.

Vlak voordat ik thuis was liep ik achter een dame die haar hond aan het uitlaten was. Plots sprong er een kat vanachter een kliko vandaan waardoor de hond er met een noodgang achteraan wilde. De dame struikelde bijna door de abrupte ruk aan de hondenlijn. Ik lachte vriendelijk en zei gaat het? De dame draaide zich geërgerd om en als blikken konden doden had ik nu een tuintje op mijn buik. Ze keek me aan met zo’n blik van “Wat wil je van me!?”

Een beetje in de war plofte ik thuis op de bank. Twee gedachtes draaiden door mijn hoofd; 1) Werd ik mijn moeder? en 2) Waarom worden mensen zo argwanend bij een beetje vriendelijkheid? Zeker nu onze wereld zo klein wordt door Corona is het dan niet extra fijn als mensen gewoon aardig zijn tegen elkaar en af en toe spontaan een beetje vriendelijkheid uitwisselen. Helaas denken veel mensen dat je dan een verborgen motief hebt. Dat je iets terug verwacht. Nou is een dank je wel fijn maar zelfs dat hoeft van mij niet persé. Zolang je me maar niet aankijkt alsof ik gek geworden ben.

De wereld voor Corona was in mijn ogen hoofdzakelijk egocentrisch. Mensen leefden in hun eigen bubbel en alles daarbuiten was niet interessant. Corona liet bubbels barsten en mensen hielden rekening met elkaar. Er was geduld als je even moest wachten in de supermarkt omdat iemand even moest kijken welke soort sla ze nou precies nodig hadden. Er werd dank je wel en graag gedaan gezegd. Even was ik blij met deze kentering maar nu de beperkingen voor vele te lang duren ploppen de bubbels weer op en ze zijn steviger dan ooit. Het geduld naar elkaar is op en het mantra van vele is weer “Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken!”.

Juist nu is het belangrijk om oog voor elkaar te houden lijken we onze ogen te sluiten. De puberale rebel in mij komt hierdoor weer naar boven. Waar anderen negeren ga ik juist het contact aan. Het verspreiden van vriendelijkheid en positiviteit door een simpel gebaar doe ik met veel plezier. Als ik hierdoor als raar of excentriek ervaren word dan is dat maar zo. En word ik hierdoor mijn moeder? Misschien een beetje maar ik ben verdomde trots dat dit stukje van haar in mij zit!