Liefkozende lippen

Geplaatst doorverklaproosGeplaatst inGeen categorieTags:, , , , , , , , , , , , , , ,

Mijn eerste echte zoen

In vergelijking tot mijn vriendinnen was ik een laatbloeier. Daar werd ik ook regelmatig mee geplaagd. Als we met onze fietsen voor het stoplicht stonden en het licht sprong op groen riepen zij in koor mijn naam. Ik lachte ogenschijnlijk mee maar vanbinnen voelde ik schaamte. Wat was er mis met mij?

Ik verlangde naar die eerste zoen. Wilde weten hoe het zou zijn om een jongen zo dichtbij te laten. Dat ik een verlegen en iets wat ongemakkelijke puber was hielp niet mee. Ook dat ik mezelf toen al te dik vond weerhield mij te geloven dat een jongen mij ooit leuk genoeg zou vinden. De stiekeme romanticus in mij hoopte elke zaterdag op weg naar de stad dat vanavond de avond zou worden. De avond van mijn eerste zoen. Tot die ene zaterdag. Ik bleef slapen bij een vriendin. Ze was 15, 2 jaar jonger dan ik maar mocht later thuiskomen dan ik dus ik sliep graag en vaak bij haar. Op haar kamer waren we ons aan het optutten voor een gezellig avondje uit. We zongen mee met Alanis Morissette  en bespraken de jongens die er vanavond waarschijnlijk ook zouden zijn. Maar toen ze de gebruikelijke vraag stelde; “Ga je vanavond zoenen?” Antwoordde ik voor het eerst met een overtuigde nee. Ik was klaar met de hoop en dan werd ik maar een oude vrijster.

Deze uitspraak voelde bevrijdend. Die avond was ik ook niet bezig met jongens of met hoe ze wel met mijn vriendinnen kwamen praten en niet met mij. Ik danste en zong vol overgave mee. Ik had de avond van mijn leven, heerlijk. Het was zo’n avond waarvan je hoopt dat ie nooit eindigt. Maar ja, we moesten om half twee thuis zijn en dat waren we ook braaf. We stonden alleen niet zo braaf een half uur later op onze sokken met schoenen in de hand weer op straat. We hebben zeker 10 minuten op onze sokken gelopen omdat we bang waren betrapt te worden. Even later stonden we weer in de kroeg en kon de avond voortgezet worden. Toen de kroeg sloot bleven we buiten staan kletsen met 2 jongens. Van de ene weet ik de naam niet meer maar van de andere vergeet ik hem nooit meer; Pascal.

Mijn eerste echte zoen

Deze heren in spé, ze waren hoogstens 18,  besloten ons naar huis te begeleiden. Je kon 2 meisjes toch niet alleen over straat laten gaan!? Onderweg gingen we even op een bankje zitten. Pascal pakte mijn hand vast. Dit onschuldige gebaar zorgde voor een gevoel wat ik nog nooit had ervaren. Ik kreeg het warm en er kwam geen zinnig woord meer uit mijn mond. Ondanks de verwardheid die zich meester maakte over mijn lijf voelde het ook goed dus ik bleef zijn hand vasthouden. Hand in hand vervolgden we de nachtwandeling richting het huis van mijn vriendin. Daar aangekomen besloten we om in het tuinhuisje te gaan zitten. We zetten een muziekje op en plofte op de bank. Pascal kwam dicht tegen me aan zitten en legde een arm om me heen. Nog nooit was ik zo zenuwachtig, zou dit het moment zijn? Terwijl Chris Isaac zong over de zondige manieren van een vrouw fluisterzong Pascal in mij  oor; “I wanna fall in love…..with you!” Iets wat ik ergers raar vond, hij kende  me per slot van rekening pas een uur, maar aan de andere kant bezweek ik voor deze puberale romantiek.

Het moment was daar. Hij trok mij tegen zich aan en ik draaide mijn hoofd naar het zijne. Eerst een voorzichtige kus op mijn lippen. De adrenaline raasde door mijn lijf. Ik voelde hoe zijn handen mijn rug streelde. Terwijl ik nog heel druk aan het bedenken was wat ik met mijn handen moest doen voelde ik zijn tong tegen mijn lippen. Ik opende mijn mond en liet het gebeuren. Na de zoen die voor mijn gevoel eeuwig duurde gingen de jongens naar huis. Mijn vriendin vloog op mij af. “En, en, en! Hoe was het?” Terwijl ik het kwijl van mijn kin veegde was mijn enige antwoord; “Nat!” Eerlijk gezegd deed het me weinig, vond er eigenlijk niets aan. De hoeveelheid kwijl was op z’n zacht gezegd niet heel opwindend. Maar ik was in ieder geval blij dat ik niet meer groen was.

Mijn tweede zoen kreeg ik van Jan op zeilkamp.. Weer vond ik het niet echt bijzonder. Dit keer geen overmatige kwijl maar een soort propeller in m’n mond. Dankzij hem noem ik mannen die zo zoenen nog steeds de helicoptermannen. Ik begon te denken dat zoenen gewoon niet aan mij besteed was. Niets bleek minder waar toen ik mijn derde zoen kreeg van Frans, de jongen waar ik al jaren heimelijk verliefd op was. We zoenden stiekem in een klaslokaal tijdens de pauze. Zijn zoen voelde zacht en heerlijk. Mijn hele lichaam tintelde en ik verloor mezelf volledig in het moment. Toen wist ik meteen dit ga ik vaker doen!

36 gedachten over “Liefkozende lippen”

  1. Ook een laatbloeier hier. 19 jaar was ik en mijn eerste zoen was wat onwennig, en ik deed het maar omdat het erbij hoorde. Maar ik vond er niets aan… die eerste zoen. De tweede kwam een jaar later en dat was met mijn Lief, waar ik inmiddels al 47 jaar mee getrouwd ben.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  3. haha nou hier ook een laat bloeier hoor en eigenlijk heb ik dit nooit als een belemmering gevoeld, ik vond het wel prima. Uiteindelijk de schade dubbel en dwars ingehaald. 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. hihi, moest stiekem toch ff lachen met die helicoptermannen. Wou maar dat ik die term had gekend toen ik jong en ongebonden was, want daar ben ik er toch ook wel een paar van tegen het lijf gelopen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Oooh wat schrijf je toch heerlijk! Ik lees je blogs altijd met een glimlach op mijn gezicht. Die helicoterman die kennen we allemaal wel. Al noemen wij hem de wasmachine.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie