Therapeutische puberteit

Geplaatst doorverklaproosGeplaatst inGeen categorieTags:, , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Ben er nog niet maar denk soms van wel

Nog steeds ben ik niet zo volwassen als dat ik mezelf vond op mijn negentiende. Ik dacht destijds mezelf en de wereld door te hebben. Niemand kon mij nog iets wijs maken en ik hoefde vooral niet naar de adviezen van anderen te luisteren. Mijn eigen pad volgen en zo gelukkig worden, dat was het plan. Nu ruim twintig jaar later lijkt er niets en tegelijkertijd een hele hoop veranderd te zijn.

Ik vind mezelf nog steeds niet volwassen. In ieder geval ik voel me nog niet volwassen, niet zoals ik had gedacht dat dat zou voelen. Eerlijk gezegd wil ik ook helemaal niet volwassen zijn maar zou wel af willen van het gevoel dat ik iedereen voor de gek houd. Ergens wacht ik continue op het moment dat iemand me op m’n schouder tikt en zegt; “Hou maar op, we hebben je door! Je doet maar een dotje!”. Dat gevoel geldt voor mijn werk maar ook voor de rest van mijn leven. Rationeel weet ik natuurlijk dat dit onzin is maar toch overvalt dit gevoel me regelmatig. Er is ook een officiële naam voor: Oplichterssyndroom (imposter syndrom). Oftewel continue het gevoel hebben dat je op elk moment door de mand kunt vallen.

Wel weet ik ondertussen dat ik de wereld nog niet doorheb en mezelf ook nog veel beter wil leren kennen. Dat is ook de reden waarom ik coaching en therapie heb. De afgelopen 6 maanden praat ik wekelijks over mezelf en nagenoeg elke week leer ik iets nieuws over mezelf. Zo is mijn creatieve kant boven komen drijven, ben ik gaan mediteren en begin ik mijn grenzen aan te geven, zelfs aan mijn moeder. Ik wil alleen sneller, ik wil beter zijn. Net zoals een puber niet kan wachten tot hij volwassen is kan ik niet wachten tot ik beter ben. Als puber ben je je niet bewust van de onbezorgdheid van je leven op dat moment. Nee je focust je op alle dingen die je vrijheid belemmeren zoals school en je ouders. En nu loop ik het gevaar dat ik me alleen maar focus op de eindstreep in plaats van te genieten van waar ik nu ben en trots te zijn op wat ik al bereikt heb.

Ondertussen is mijn rugzak gevuld met kennis en tools om de eindstreep te kunnen gaan halen. Maar de theorie kennen is heel iets anders dan het in de praktijk kunnen brengen. Soms vergeet ik dat en ga ik een stap te ver. Zo ging ik vorige week naar de kermis. De afgelopen jaren nam ik altijd speciaal vakantie om zoveel mogelijk te kunnen genieten van dit jaarlijkse festijn. Nu werd ik zenuwachtig van het idee. De behoefte in mij om verder te komen won en samen met een vriend ging ik richting het centrum. Wel bewust heel vroeg zodat het niet te druk zou zijn. Het ging heel even goed maar toen we midden op het kermisplein stonden werd het me teveel. De geluiden, de bewegingen, de overvloed aan geuren en kleuren, het kwam als een soort lawine op me af. Ik wilde weg. We zijn ook meteen gegaan en buiten de kermis-kakafonie op een terrasje gaan zitten zodat ik bij kon komen.

Ik was verdrietig. Iets wat me jaren plezier en geluk had gebracht was nu bijna angstaanjagend. Wat als dit voor altijd zo zou blijven? Na een paar keer diep ademhalen, een koud colaatje en een bruine fruitschaal oftewel frikadelletjes werd ik rustiger. Ik realiseerde me dat ik een maand geleden niet eens zou hebben overwogen om naar het centrum te gaan. Laat staan dat ik een vriend zou hebben verteld dat ik het spannend vond, niet in mijn eentje wilde gaan en hem daarom dus vroeg met me mee te gaan. Niet alleen had ik me kwetsbaar opgesteld, ik had ook nog eens om hulp gevraagd. Een licht gevoel van trots begon in mij te ontstaan. Dat ik dit allemaal nu kon betekende dat ik gegroeid was en dat ik nog steeds onderweg was in mijn herstel.

De laatste maanden evaluerend kan ik niet anders zeggen dan dat ik gegroeid ben. Ik ben op een plek waar ik op het ene moment denk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben en het volgende moment genadeloos hard op mijn bek ga. Ik ben een puber die zijn grenzen verkend en gaandeweg een hele hoop leert. Maar in tegenstelling tot toen ik een echte puber was neem ik nu wel even de tijd om te genieten van waar ik ben.

Nog steeds is het plan om mijn eigen pad te volgen en zo gelukkig te worden maar ben nu niet meer zo koppig en eigenwijs om te zeggen dat ik niets meer kan leren. Sterker nog, ik wil nog zoveel leren!

27 gedachten over “Therapeutische puberteit”

  1. heerlijk geschreven weer en uuhh ik ben een stuk ouder dan jou maar ik zal nooit volwassen worden haha en dat hoeft ook niet vind ik. ik heb 2 puber dochters en die houden mij ook lekker onvolwassen 😀

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Niemand heeft gezegd dat het leven makkelijk is😀. Maar zo te lezen komen er momenteel zoveel prikkels bij je je binnen doordat jij je voor heel veel nieuwe dingen openstelt. En als er dan van buiten ook nog eens allerlei prikkels binnen komen, loopt de emmer weleens over. Opkrabbelen en verder gaan. Dat gaat je duidelijk steeds beter af👍🏻

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Mijn dochter is precies de puber die je schrijft, niemand gaat mij belemmeren voor mijn doel, dit is positief bedoeld. Want hoe fijn is het niet als je weet wat je wilt. Maar vaak denk kind je bent er nog lang niet, nu als 40er leer ik me zelf pas goed kennen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  9. Fijn om te lezen dat je voor je gevoel op de juiste weg zit. Soms vallen we weer heel wat treden naar beneden op ons levenspad. Voor ons soms onbegrijpelijk, maar vaak komt er naast narigheid ook heel veel moois uit. Neem bijvoorbeeld je creatieve kant waar je heel niet mee bezig was. Lekker jezelf herontdekken 😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie