Verliefd op vluchten

Mijn liefdesleven in tijden van burn-out

Op VerKlaproos.com deel ik verhalen over mijn burn-out herstel en ook over mijn date-avonturen. Vaak krijg ik de vraag of ik wel kan daten terwijl ik een burn-out heb. Daten kost energie maar tegelijkertijd is het logisch dat je opzoek wilt naar liefde op een moment in je leven dat je je kwetsbaar voelt. Maar kan ik nu wel de juiste keuzes maken als het gaat over het vinden van een partner?

Vlak voordat ik uitviel was ik erg actief op Tinder. Niet zo zeer omdat ik veel wilde daten maar omdat het chatten een welkome afleiding was. Als ik ‘s avonds aan het praten was met een man hoefde ik niet naar mijn eigen gedachtes te luisteren. Ook de bevestiging die deze mannen gaven was erg fijn. Hun complimenten spraken mijn ergste gedachten over mezelf tegen. Achteraf gezien was het uitstel van executie. Ergens wist ik al dat het helemaal niet goed met me ging maar dat ook aan mezelf toegeven daar was ik nog niet aan toe. En dus swipete ik door. Zo vond ik met kerst “de Ikea-man” (klik op link om deze blog te lezen). Even dacht ik dat ik “hem” gevonden had. Maar wat begon als een verhaal vol passie en romantiek eindigde in een verdrietige dag waarop ik al mijn dateapps verwijderde.

Op een woensdag in januari barstte mijn inwendige bom en meldde ik me ziek op mijn werk. Ik kon niet meer, het was op. Het kostte me al mijn wilskracht om dit uit te spreken. Mijn baas reageerde vol begrip en zei mij meteen naar huis te gaan. Dat kon ik natuurlijk niet. Ik moest mijn mail-assistent aanzetten en nog wat opdrachten uitzetten bij teamleden. Gelukkig reageerde zij heel goed en namen meteen alles uit mijn handen zodat ik naar huis kon. Met tranen in mijn ogen verliet ik het kantoorpand. Eenmaal thuis wilde ik slapen. Alleen maar slapen. Wat er resteerde van de woensdag en de gehele donderdag hing aan elkaar van de dutjes. Op vrijdag had ik een date met de Ikeaman bij mij thuis dus ik moest boodschappen doen. Natuurlijk had ik hem niet verteld dat ik me ziek had gemeld, daar was alles nog te pril voor. Eerlijk gezegd was een avondje afleiding wel welkom, even doen alsof er niets aan de hand was.

Toen ik na het boodschappen doen terug bij mijn auto kwam zat er een flinke deuk in. De eerste schade aan mijn nieuwe auto. Wat heb ik staan vloeken op de parkeerplaats want natuurlijk was er geen briefje achter gelaten. Na wat tranen in de auto reed ik naar huis. Even later stond mijn date voor de deur. Nog geen uur later stond mijn date weer buiten en zat ik gedumpt op de bank. (Wat er precies gebeurd is kun je vrijdag lezen) In drie dagen tijd was voor mijn gevoel alles wat mijn leven leuk en zinvol maakte ingestort. Ik zat ziek thuis, de auto waar ik zo trots op ben was beschadigd en de man waarvan ik voor het eerst in lange tijd dacht dat het hem kon zijn was uit mijn leven. Het lukte niet eens om te huilen. Ik was vooral boos, boos op het leven. Alle dateapps werden vakkundig van mijn telefoon gegooid. Geen afleiding meer, tijd om aan mezelf te gaan werken.

Daar zat ik dan met al mijn gedachten en gevoelens en ik had geen idee wat ik er mee moest. Wekenlang liet ik alles als een vloedgolf over me heen komen. Ik ging naar therapie en ik sliep, dat was mijn leven. Tot het moment dat het me allemaal teveel werd. Door Corona voelde ik me eenzamer dan ooit te voren. De datingapps werden weer gedownload en ik begon weer te chatten. Met één groot verschil, ik wist dat afspreken geen mogelijkheid was. Dat was veilig en dus gebruikte ik het wederom vooral als afleiding. Hierdoor werd de focus op mezelf ook weer minder. Soms heel fijn want je kunt niet de hele dag aan jezelf werken maar ik moest oppassen dat ik er niet in ging vluchten. De chat-opleving duurde maar even. Deels omdat afspreken nu weer mag en ik daar helemaal geen zin in heb. Maar vooral omdat ik voel dat ik eerst even met mezelf wil daten voordat ik weer een man-mens in mijn leven laat. Dat inzicht heeft me zoveel rust gegeven. Ik heb geen partner nodig om aan mezelf te bevestigen dat ik leuk ben, daar heb ik mezelf voor.

Ik heb al een half jaar niet gedate en natuurlijk mis ik soms de geborgenheid van een partner maar voorlopig is het goed zo. Gelukkig heb ik nog genoeg verhalen uit mijn date-verleden en ik kijk ook al uit naar mijn eerste post-burn-out date verhaal. Maar wanneer dat is weet ik nog niet. Het is even goed zo!