Date vrees

Mijn allereerste date

Online daten is niet iets waar ik zomaar aan begonnen ben. Heel lang zei ik dat ik dat niet wilde. Ik wilde gewoon zo iemand tegenkomen. In de kroeg, op het werk of desnoods in de supermarkt. Daten via het internet voelde als een zwakte bod. Daarnaast dacht ik nog alle tijd van de wereld te hebben. Maar toen was ik de 30 gepasseerd…

Ineens kwam de gedachte ”Hij komt niet uit zichzelf aanbellen” in me op. Misschien moest ik pro-actiever te werk gaan. Ook kende ik ondertussen een aantal mensen die hun partner hadden gevonden in de digitale vijver dus waarom ik niet. Ik kon toch ook alleen een profiel aanmaken en gewoon even kijken. Als het niets was kon ik mezelf zo weer deleten en als ik wel iemand sprak daar hoefde ik daar toch ook niet meteen mee af te spreken. Want afspreken is eng. Niet alleen omdat je geen idee hebt wie je nou eigenlijk gaat treffen maar vooral omdat ik mezelf dat openstel voor een afwijzing. Zo ging de dialoog in mijn hoofd een paar weken door. Totdat ik op een zaterdagavond voor de zoveelste keer alleen thuis op de bank zat en uit verveling een profiel aanmaakte.

Toch een beetje raar om een soort reclameadvertentie te maken voor jezelf. Je zoekt een paar foto’s uit waarvan je vindt dat je er goed opstaat, verzint een quasi grappige tekst, bepaalt je doelgroep en dan druk je op enter. Al snel had ik beet. Nou ja beet in het begin was het meer het net binnen halen en je best doen om de rotte vissen er tussenuit te halen. Als nieuw visje in de vijver trek je veel aandacht. Leuk voor je ego maar het gros wil je na één keer hengelen gewoon weer terug de vijver ingooien. Tussen al die aandacht vond ik één man met wie het klikte. Wekenlang kletste we elke dag. Hij begreep dat ik het allemaal heel spannend vond en had geduld. Dat hij mij daarin respecteerde waardeerde ik enorm en maakte hem nog leuker in mijn ogen. Nagenoeg elke dag ging ik veel te laat slapen omdat het zo gezellig was op de app. Dus na ongeveer 5 weken won mijn nieuwsgierigheid van mijn angst en gaf ik aan dat ik wel af wilde spreken.

De voorbereiding op mijn eerste date leek wel een militaire operatie. Eerst had ik zorgvuldig de date locatie bepaald. Net buiten het stapgebied, plek waar niet teveel bekenden kwamen maar wel druk genoeg om anoniem te kunnen daten.  Daarna heb ik geregeld dat 3 van mijn vrienden in een kroeg net op de hoek zouden zitten zodat die binnen no time naar mij toe konden komen als er iets misging. Ik had ze in mijn telefoon onder de sneltoets gezet zodat ik ze ook met maar één druk op de knop kon oproepen. Alles was geregeld nu moest ik alleen nog mijn zenuwen onder bedwang krijgen. Terwijl ik op het terras aan het wachten was op mijn date voelde ik mijn hart tekeer gaan. Ik bestelde vast een wijntje om mezelf te kalmeren en om iets te doen te hebben. Alleen op een vol terras zitten had toch iets ongemakkelijks. Tijdens het wachten schoten er wel duizend gedachtes door me heen. Wat als hij niet op kwam dagen? Wat als hij er niet uitzag zoals op zijn foto? Wat als we dadelijk niets hebben om over te praten? Wachten is serieus funest voor je zenuwen.

Helaas voor mijn zenuwen was mijn date een kwartier te laat. Hij had wel netjes geappt dat hij later was maar omdat ik alles te goed had voorbereid zat ik al op het terras toen hij appte. Netjes een kwartier te vroeg want dan kon ik een fijn tafeltje uitzoeken en hoefde ik niet naar hem te zoeken maar hij naar mij. Dat leek me prettig maar wat had ik daar spijt van. Toen hij aan kwam lopen en me de hand schudde bood hij meteen zijn excuses aan en vroeg of ik hier al lang op hem zat te wachten. Ik loog en zei dat ik er ook pas net was, al schetste mijn bijna lege wijnglas een ander beeld. Of hij moet gedacht hebben dat ik zojuist een glas wijn achterovergeslagen had om mezelf moed in te drinken.  Mijn date kwam naast me zitten en bestelde een biertje voor zichzelf en nog een wijntje voor mij terwijl hij me een knipoog gaf. Hij had me dus door maar zei niets.

Daar zat ik dan naast de man met wie ik al weken chatte, met wie ik niet uitgepraat raakte en nu had ik geen idee wat ik moest zeggen. Ook hij was erg stil en schoof wat zenuwachtig op zijn stoel. En toen hoorde ik mezelf het gesprek openen met een zin die ik ook altijd gebruik als ik een sollicitatie afneem; “En heb je het een beetje makkelijk kunnen vinden?”

---

Het vervolg van de date kun je volgende week lezen.