Swipe moe

Ik heb er gewoon geen zin in

Bijna gedachteloos veeg ik de ene naar de andere man naar links. Pas na een minuut of 10 realiseer ik me dat ik eigenlijk geen idee heb welke mannen ik met één achteloze beweging in de Tinder-prullenbak gooi. Ik sluit de app, leg mijn telefoon weg en vraag me af; “Wil ik eigenlijk wel daten?”

Een resolute en krachtige “Nee!” klinkt in mijn hoofd. Ik vind het allemaal maar gedoe op het moment. Een digitale vleeskeurig met de hoop op een eventuele beladen eerste ontmoeting. Nee daar heb ik op het moment gewoon geen zin in. Daar wil ik mijn energie gewoon niet in stoppen. Het elke keer weer opstarten van een chat die negen van de tien keer precies hetzelfde verloopt als alle chats die ik de afgelopen 10 jaar gevoerd heb. Vaak blijft het ook zo oppervlakkig en als iets op het moment een energielek is dan is het wel oppervlakkigheid. Natuurlijk hoef ik niet meteen een diep filosofisch gesprek over de zin van bestaan maar me elke dag met een bericht mededelen wat het weer bij jou is daar zit ik niet op te wachten. Ja het regent hier ook Tinus maar fijn dat ik nu weet dat het 10 kilometer verderop ook regent. Zouden ze een app voor moeten maken….

Daarnaast heb ook helemaal geen zin om fysiek af te spreken in deze rare Corona-tijd. Al ben ik natuurlijk super sexy met een mondkapje op. Is wel meteen een mooi bruggetje naar “doktertje spelen” maar dat terzijde. Ik ben één van die Nederlanders die zich zo goed en zo kwaad als het kan houdt aan de tijdelijke leefregels en ergens voelt het dan niet oké om af te spreken met iemand buiten mijn “veilige” kringetje. Het is ook zoiets om een potentiele date te verplichten tot een Covid-test voordat ze met me op date mogen. Natuurlijk zou ik dat zelf ook moeten doen maar het idee dat ik dates voortaan ga associëren met nasaal gepenetreerd worden met een wattenstaaf is toch niet wat ik wil. Dat is het me ook gewoon niet waard.

Daarom heb voor nu besloten om het swipen even links te laten liggen (pun intended). Want wie weet swipe ik nu zonder dat ik het door heb mijn ware liefde wel de vergetelheid in, dat zou natuurlijk zonde zijn. “Wil ik dan ook geen relatie?” Ja dat wil ik dus wel! Maar ik wil gewoon dat deze zich spontaan manifesteert. Zo van POEF, hier is ie dan! Als een wonder verschijnt mijn partner naast me op de bank. Niet de perfecte man maar wel voor mij. En dat we de eerste onzekere fase al gehad hebben en dus gewoon bijna gênant comfortabel zijn bij elkaar.  Dat ik gewoon in m’n joggingpak, waar een gat in zit maar niet weg wil gooien omdat ie zo lekker zit, tegen hem aan kan kruipen terwijl hij ongegeneerd een verdwaald chipje uit zijn baard plukt en opeet. Dat is wat ik wil en eerlijk gezegd ook wat ik verdien na mijn solo bestaan van jaren.

Natuurlijk weet ik dat dit niet gaat gebeuren en dus zit ik alleen op de bank met mijn huidhonger. Waar je niemand meer over hoort trouwens. Waar huidhonger in maart nog het woord van het jaar dreigde te worden is het nu verrassend stil rondom dit onderwerp. Of moet ik nu huidtrek zeggen omdat de singles elders pas honger hebben? Nou ik heb gewoon honger! Dat deze huidhonger zichzelf omzet in gewone honger wordt bewezen voor de vele Coronakilo’s die ik ondertussen rijker ben. Geen seks dan doe mij maar een bak Ben & Jerry’s. Ik voel me gewoon eenzaam in deze vreemde periode. Ik ben niet elke dag alleen maar wel de meeste en natuurlijk heb ik vrienden maar dat is niet hetzelfde. Helaas gloort het vooruitzicht op het weer spontaan iemand tegen kunnen komen in een café, bij een concert of op een festival nog niet eens aan de horizon. Begrijp me niet verkeerd ik ben niet zielig maar ik heb er wel last van.

Ook daarom probeer ik de discussieprogramma’s op TV te mijden als het om Corona gaat maar van de week liet ik me toch tot Jinek verleidden. Ik hoorde hoe zwaar de jongeren het hebben en hoe moeilijk het voor de ouderen is.  Maar waar blijft de middelbare middenmoot? En als ik het op mezelf betrek de singles van deze groep? Daar heeft niemand het over maar eerlijk gezegd ik hoef ook helemaal geen speciale behandeling of aparte maatregelen want ik vind oprecht dat er niet teveel van me gevraagd wordt op dit moment. Ik krijg alleen steeds vaker het gevoel dat er een wedstrijdje “Wie is er het zieligst!?” bezig is en daar ben ik wel helemaal klaar mee. Corona is voor iedereen kut!

Het enige wat ik vraag is een beetje wederzijds begrip en dan blijf ik voorlopig nog even alleen op m’n bank zitten in mijn joggingpak met gat en een reep chocola om de huidhonger te vergeten. Dat swipen komt wel weer een keer…..