Vakantieparadox

De rust en stress van vakantie

Morgen gaan we naar huis. Voor vandaag gaan we nog iets leuks doen. Terwijl ik achter het stuur zit doe ik stiekem ademhalingsoefeningen. Ik wil niet dat mijn vriendin merkt dat het huilen me nader staat als het lachen. De gedachte dat ik morgen naar huis moet maakt me verdrietig en zorgt voor innerlijke paniek.

We zijn op weg naar een Hunebed. Iets waar ik al tijden over roep. Het is een symbool geworden voor het ontdekken van Nederland. De afgelopen jaren heb ik gedanst in New Orleans, over het Rode Plein gelopen, op de Mongoolse steppen geslapen, Graceland bezocht, een concert bij gewoond in the Grand Ol’ Opry en op de Chinese muur gestaan maar ik heb nog nooit een Hunebed gezien. Al deze wereldse plekken gezien maar niet datgene wat gewoon om de hoek ligt. Nu ik dit zo opschrijf realiseer ik me dat dit een mooi metafoor is voor het feit dat ik altijd bezig ben met mijn omgeving en vergeet dichtbij mezelf te blijven. Maar dat terzijde. Terwijl ik richting Drenthe rijd is het vooral mijn hoofd die in de hoogste versnelling staat. Hoe ga ik toch genieten van deze dag? Hoe zet ik dit rot gevoel van me af?

Het was immers een heerlijke vakantie. Ondanks een klein ongeluk in het begin. Op dag drie ben ik uit de douche gevallen. Op het moment dat ik de douche uitstapte besloot de natte vloer ervoor te zorgen dat ik als een soort ballerina nijlpaard ter aarde stortte in een zeer ongemakkelijke spagaat. De iets wat onnatuurlijke hoek van mijn knie zorgde ervoor dat ik mijn knieband scheurde. Dus wat de dag erna een leuk dagje dierentuin had moeten worden werd een dagje huisarts. In de plaats van diertjes kijken werd ik nu bekeken terwijl mijn vriendin me in een rolstoel door het gebouw heen rolde. Niet geheel wat ik me van deze dag had voorgesteld maar de uiterst charmante en grappige dokter maakte heel veel goed. Toen ik het gebouw uitgerold werd zongen de woorden 6 weken tot drie maanden herstel door mijn hoofd. Tuurlijk dit kan er ook nog wel bij. Na mijn hoofd laat nu ook mijn lijf mij in de steek.

Gelukkig was de insteek van deze vakantie al vanaf het begin ontspannen, boekjes lezen en af en toe een uitje maar vooral tot rust komen. Genoeg mogelijkheden om mijn been omhoog te leggen dus. Alleen gaat alles waarbij we moeten lopen nu een stuk langzamer aangezien ik alleen kan strompelen. Na mijn diagnose stelde mijn vriendin voor om naar huis te gaan als dat beter was. Die woorden zorgen voor mega paniek. Naar huis? Nee dat wil ik niet. Ik zit nu al acht maanden thuis en de muren komen daar op me af. Maar misschien wil zij wel naar huis? Verpest ik haar vakantie met mijn kreupele knie? Ik besluit mijn angst uit te spreken. Haar antwoord staat haaks op al mijn donkere gedachtes. Waar mijn hoofd meteen de conclusie trekt dat ze niet met een geblesseerde muts op vakantie wil zijn blijkt het tegenovergestelde waar. Ze dacht dat ik misschien liever in mijn eigen huis wilde zijn nu ik zoveel pijn heb. Dat is het laatste wat ik wil, thuis op de bank liggen met al mijn bijna deprimerende hersenspinsels. Ik wil gewoon blijven, lekker ontbijten op de veranda in de ochtendzon en niets verder moeten.

De rest van de vakantie is heerlijk. Ik lees, doe dutjes en vergeet even de rompslomp van thuis. We gaan zelfs een dagje naar Münster. Alleen in plaats van een stadswandeling doen we een strompeltocht van terrasje naar terrasje. De hele vakantie staat in teken van ontspanning en lekker eten. Ik geniet van elke dag. En dan komt die laatste dag. De heimwee start al voordat ik überhaupt thuis ben. Het ligt als in zware kei in mijn maag. Ik herken dit. Bijna elke vakantie heb ik dit maar deze keer is het zoveel groter als normaal. Altijd sliep ik slecht de laatste nacht voor ik weer moest gaan werken. Nu hoef ik pas over 4 dagen weer aan de slag en al die dagen weegt het vooruitzicht zwaar op me. Om overzicht te creëren maak ik een lijstje van dingen die ik wil doen de komende weken. Wat ik met mijn baas ga bespreken en wat ik van hem nodig heb.

Door dit alles op papier te zetten kan ik de volgende conclusies trekken; 1) Ik ben nog niet zo ver als dat ik dacht/hoopte, 2) Nog steeds ben ik teveel gefocust op weer kunnen werken in plaats van mezelf goed voelen, 3) Ik doe er goed aan mijn zorgen en gedachtes uit te spreken en ze niet de vrije loop te laten gaan en 4) Ik heb al hele mooie stappen gezet en daar mag ik trots op zijn! Vroeger zou ik nooit mijn zorgen uitspreken en al helemaal niet tegen het onderwerp daarvan. Te bang dat iemand me raar zou vinden of erger nog me zou verlaten. Nu weet ik dat meestal het tegenovergestelde gebeurd.

Het was een heerlijke vakantie. Het leverde rust op maar tegelijk ook stress. Even twee weken niets moeten gaf me de ruimte om mezelf te evalueren en te concluderen dat ik bij moet sturen. Dus voor nu pas op de plaats, weer structuur aan brengen en me focussen op het juiste einddoel; Een gelukkige VerKlaproos!

PS. Het dagje dierentuin gaat ingehaald worden en daardoor heb ik nu een lekker weekendje weg in het verschiet staan in Emmen. Zo levert mijn ongelukkige acrobatische valactie toch nog iets leuks op!