Help ik wil een date!
De afgelopen weken hebben ik genoten van de rust. Oprechte tijd voor mezelf. Oude en nieuwe interesses worden opgepakt. Ik schrijf, ik teken, ik wandel en heb digitaal of op 1,5 meter contact met mijn Corona-crew, een select groepje vrienden. Maar ondertussen knaagt er iets. Door al die ruimte voor mezelf heb ik ook de tijd om me te realiseren dat ik het toch wel leuk zou vinden als er een leuke man naast me in bed zou liggen.
Ik ben al een paar jaar vrijgezel en heb af en toe een date. Sommige fantastisch, andere desastreus en van alles daar tussenin. Nu ben ik geen serial-dater maar 4 maanden zonder 1 op 1 contact met een man is zelfs voor mij erg lang. Dus zat er niets anders op dan voor de tachtigste keer Tinder te instaleren, me op de bank te nestelen met een dekentje en een glas wijn en te gaan swipen.
Al jaren heb ik een haat/liefde relatie met deze app. Onder het mom hij belt niet vanzelf aan haal ik mezelf telkens weer over om deel te nemen aan deze vleeskeuring. Alle clichés komen voorbij; de vissende vent, de zonnebril dude, de “ik ben een boefje en ik zoek er iets naast” kerel en de “kijk eens naar mijn ontblote lijf” gozer. Maar zo nu en dan een aantrekkelijke foto met een leuke luchtige profieltekst. Swipe rechts! Met een beetje mazzel volgt een match gevolgd door “Hoi…., Leuke match!”. Bij gebrek aan inspiratie.
De ene chat is net zo snel voorbij als dat ie begon. Soms door onhandige uitspraken als; “Ik spreek alleen thuis af!” of “Ik ga zo gezellie met een dinnetje naar de stad!”. Vaak omdat er gewoon geen digitale klik is. Maar heel af en toe is er ineens dat hele leuke gesprek, alsof je aan het kletsen bent. Het gaat helemaal vanzelf, geen geforceerde grappen of verplichte vragen, gewoon een wederzijds geïnteresseerd gesprek. Je wordt nieuwsgierig naar de ander en spreekt af in de hoop op “de klik”. Iets wat ondertussen bijna mythologisch lijkt.
Zoals mijn single status al verraadt is er nog geen permanente klik gevonden. Een hele tijd was ik de zoektocht naar “de klik” beu. Datingapps werden verwijderd en even was ik tevreden met het alleen zijn. Tot het moment dat het weer gaat kriebelen en ik het niet laten kan om weer te gaan swipen. En zo begint de Tindertango opnieuw.
Nu na 4 maanden me net iets te bewust te zijn van het feit dat ik alleen ben, ben ik weer begonnen met deze online dans. Met in het begin het grote verschil dat afspreken geen optie was. Ik merkte dat gesprekken hierop doodliepen en zo verdwenen mijn digitale misschien mannen weer van het Tindertoneel. Maar nu het weer kan, op gepaste afstand, merk ik dat ik het eigenlijk heel spannend vind. Spannender dan voorheen. Deels door de Corona kilo’s en deels omdat ik de veiligheid van niet af kunnen spreken wel fijn vond.
De lege plek naast me op de bank wint van mijn onzekerheid en dus sta ik open voor een date. Het risico om afgewezen te worden neem ik op de koop toe. Ik heb behoefte aan mannelijk contact en dan bedoel ik niet alleen fysiek. De lentekriebels worden gevoerd door de eenzaamheid van de afgelopen weken. Dus vanavond heb ik een date met Tinder, mijn langste knipperlichtrelatie.
De wijn staat al koud…
VerKlaproos 