Persoon met een partner

En wie ben ik dan?

Long COVID, eetverslaving, werkeloos en nog een handjevol dingen die er verandert zijn sinds ik 2 jaar geleden mijn laatste blog postte. Met de antidepressiva die ik ging slikken kwam rust maar daarmee verdween ook mijn creativiteit. Of in ieder geval doofde het vuur om er uiting aan te geven. Nu ben ik er mee gestopt en het verlangen om te creëren begint weer te branden. En dit alles zeker dankzij de grootste verandering van allemaal; ik doe het niet meer allemaal alleen. Ik heb een vriendje!

19 jaar was ik vrijgezel en nu heb ik ineens al 1 jaar en 3 maanden een relatie. Hoe dit zo gekomen is verdient zijn eigen verhaal, waar ik het nu over wil hebben is hoe ontzettend het wennen is om het niet meer alleen te doen. Al lang voordat ik op mezelf ging wonen had ik geleerd dat als ik iets wilde dat ik dat zelf moest regelen. Alleen ik zorgde voor mij als het erop aankwam. Vertrouwen op anderen was gevaarlijk dus ik deed alles zelf.

Heel lang was er niemand om rekening mee te houden. Was mijn huis een rotzooi en had ik geen zin om op te ruimen dan deed ik dat lekker niet. Als ik uit wilde slapen zette ik geen wekker en ik had de alleenheerschappij op de afstandsbediening. Onderschat de waarde daarvan niet! En toen lag er ineens een man in mijn bed, zo eentje die blijft. Niet alleen voor het ontbijt maar voor het totaal pakket. Een manspersoon die uit zichzelf dingen met me wil doen en ook allemaal lieve dingen zegt. Uiterst curieus..

Rekening houden met elkaar betekende voor mij alles doen om ervoor te zorgen dat de ander niet weg zou gaan. Jezelf zoveel mogelijk aanpassen totdat je jezelf niet meer herkent. Wachten tot hij tijd voor je heeft, muziek luisteren die hij mooi vindt, springen als hij dat van je vraagt en vooral niet moeilijk doen. Dus zijn mening werd de mijne en ik ging nergens tegenin. En nu was er die man die mij leuk vindt gewoon zoals ik ben. Die aangeeft van me te leren en die openstaat voor wat ik te vertellen heb. De stemmen in mijn hoofd roepen: “Wegwezen hier, dit in onbekend terrein”. Gelukkig biedt er één stem krachtig tegenwicht, die van mijn hart.

Als hij zegt dat hij mij wil voor mij kan ik alleen maar denken hoe kan dat nou als ik niet eens weet wie ik ben. Tijdens het herstel van mijn burn-out heb ik een eerste kennismaking met mezelf gehad. Stukje bij beetje leer ik mezelf kennen en over het algemeen kan ik zeggen dat ik erg aangenaam gezelschap ben. Natuurlijk heb ik ook een behoorlijk scherpe rand, waar ik mezelf regelmatig aan snijd. Maar vooral heb ik nog veel kanten die ik niet ken of nog niet kan laten zien. En toch vindt deze man mij leuk!?

Hij is verliefd op me, ik voel het. Heerlijk en beangstigend. Ga ik nu mijn versgevonden vrijheid en eigenwaarde blootstellen aan het gevaar van het compromis? Hoe doe je dat zonder jezelf te verliezen? Ik besluit m’n grenzen aan te geven. Net geleerd dus doe ik dat onbeholpen en af en toe met een gestrekt been. De man blijft zitten, respecteert mijn grenzen en praat met me. Hij wordt niet boos, hij gaat niet schreeuwen en hij gaat niet weg. Dit hele relatieding wordt met de dag vreemder.

In de tijd die volgt doen we leuke dingen. We gaan naar concerten, gaan weekendjes weg en blijven weekendjes in bed. Ik leer zijn kinderen kennen, zijn ouders, zijn vrienden en hij de mijne. Ineens zit ik in een auto op de bijrijdersstoel met twee kinderen op de achterbank. Hoe dan? Hoe is dit ineens gebeurd? Stond ik zo even nog boven op biljarttafels te dansen en ging op vakantie met de Trans Siberië expres. Nu maak ik pakjes Caprisun open en ga ik naar Legoland. Heel even ben ik bang mezelf kwijt te raken maar al pratend kom ik erachter dat ik mezelf niet inruil maar verrijk.

Want ik geniet van deze nieuwe kant van mijn leven. De gezichten van twee enthousiaste kinderen die dankzij mij in de enge achtbaan durfden. Dat ze het jammer vinden als ik naar huis ga en bovenal gaat mijn hart sneller kloppen als ik mijn man zie stoeien met zijn jongens. Ik heb hiervoor niets in moeten leveren, het kwam erbij. Ik dans nu op het biljart en ik maak pakjes sap open. Ik heb tijd met hem, tijd met hun en tijd voor mezelf. Ik mag het allemaal, geen compromis te bekennen.

En gaat het nu allemaal van een leien dakje? Nee zeker niet. We kunnen ruzie maken over de definitie van het woord “plan”. Maar praten vervolgens wel over hoe dat zo uit de hand kan lopen. Ik ga nog steeds wel eens over mijn grenzen heen maar ook dat is bespreekbaar. Hij heeft zijn issues, ik de mijne en dat is oké. Zolang een ugly cry bui, zo één met snot enzo, over kan slaan in samen huilen van het lachen ben ik een heel blij persoon met een partner. Zolang bij mij thuis de afstandsbediening maar van mij is.