Vandaag ga ik op de fiets

Over een persoonlijke zegetocht

Vandaag ga ik op de fiets. Een voorzichtige lentezon verwarmt mijn gezicht. In mijn oren klinkt; “Always take the weather with you.” Een glimlach verschijnt voelbaar op mijn gezicht. Ik geniet van dit simpele maar oh zo fijne moment. Nog geen 100 meter onderweg maar vol met een door zon en muziek gevoed zelfvertrouwen. Daar fiets ik dan rechtop met mijn oranje hoed en mijn groene lange jas die achter me aan wappert. De hoed die ik 4 maanden geleden nog niet op durfde maar die al wel 5 jaar op mijn kapstok ligt.

Deze hoed heb ik wel 80 keer opgezet en weer afgedaan voordat ik de deur. Niet omdat ik het niet mooi vond. Ik voel me prachtig met een hoed op, meer mezelf zelfs. Maar wie was ik om op te vallen? Als mensen naar me zouden kijken door mijn hoofddeksel zouden ze ook de rest zien en dat vind ik allerminst prachtig. Dus bleef de hoed thuis en probeerde ik te verdwijnen in de massa.

Nu mag iedereen me zien met mijn hoed. En dus voel ik me helemaal fantastisch op de fiets in de zon. De wind probeert mijn hoed af te pakken maar ik trek hem iets beter op mijn hoofd. Maar helaas grijpt de volgende windvlaag mijn hoed en laat hem 10 meter achter me op de grond vallen. Een mij tegemoet lopende man lacht naar me terwijl ik mijn fiets aan de kant van de weg zet. Als ik naar hoed wil lopen zie ik hoe de man een soort frivool sprintje trekt om als eerste bij de hoed te zijn. Met een galant buiginkje en een flirtende glimlach overhandigt hij mij de hoed. En zo maakt een windvlaag mijn fietstochtje nog een beetje mooier.

Vandaag ga op de fiets naar therapie. Waar ik heen ga is een groepstherapiesessie voor mensen met een eetstoornis. Elke week kijk ik uit naar deze sessies. Niet omdat ze zo gezellig zijn, al wordt er zeker ook gelachen. Maar vooral omdat ik daar mensen tref die mij echt snappen. Die snappen dat voedsel voor mij is wat alcohol is voor een alcoholist. Die net als ik rare dingen gedaan hebben om aan eten te komen en die ook rare dingen gegeten hebben. Mensen die weten dat eten een verslaving kan zijn. Dat afvallen niet gewoon een kwestie is van het niet meer in je mond stoppen.

Bijna heel mijn leven is mijn relatie met eten verstoord. Een opeenvolging van periodes met eetbuien gevolgd door compensatiegedrag. Of ik was aan het eten, heel stiekem want ik schaamde me. Of ik was aan het sporten en diëten, heel openbaar want kijk eens hoe goed ik bezig ben. En elke keer faalde ik, viel ik terug in mijn eetbuien. Alles of niets, letterlijk. Telkens kreeg de stem van mijn verslaving gelijk; “Jij kan dit toch niet!”. Die stem is er elke dag, elk moment, ook nu op de fiets; “Goed voor de lijn dit maar heeft toch geen zin!”.

Maar daarom zit ik helemaal niet op de fiets. Ik ben helemaal niet aan de lijn. De zon schijnt, parkeren in het centrum is ruk, het is niet ver en ik hou van in de buitenlucht zijn. Duizend redenen overstemmen mijn verslaving en ik fiets door.

Vandaag ga ik op de fiets tegen de wind in. Heb ik dat even verkeerd ingeschat. Zodra ik de luwte van de woonwijk verlaat werkt de wind me tegen. Het is hoogstens 10 minuten fietsen, dat moet toch lukken? Ondertussen denk je misschien; “Ja nu weet ik het wel. Je bent op de fiets, big deal!”. En in de basis heb je gelijk. Toch is dit voor mij een bijzonder moment. Al 7 maanden ga ik 2x per week naar fysiotherapie omdat ik één van die “gelukkigen” ben die de COVID loterij heeft gewonnen.

Toen ik met fysio begon kon ik 3x anderhalve minuut wandelen al ik tussendoor 2 minuten pauze nam. Na 30 minuten fysio moest ik 2 uur slapen. En nu ga ik op de fiets naar therapie en ik ben trots op mezelf. Trots dat ik zelf om hulp gevraagd heb voor mijn eetverslaving. Trots dat ik buiten mijn hoed draag. Trots dat ik het aandurf om op de fiets te gaan. Trots dat ik keihard aan mezelf werk. Dus wat voor velen een triviaal stukje fietsen is voelt voor mij als een overwinning. En dus trap ik door tegen de wind in terwijl ik heel bewust op mijn ademhaling let.

Als ik aankom staan mijn longen in de fik. Niet dat buitenadem gevoel van een slechte conditie maar echte fysieke pijn. De overwinning van de fietstocht is heerlijk maar ik voel ook letterlijk de realiteit van long covid. Al van ver gekomen maar nog een hele Tour de France te gaan. Met als beloning weer een lijf vol levensenergie in plaats van een gele trui.

Volgende week ga ik weer op de fiets…