Het belangrijkste bestanddeel

Over vriendschap, grenzen en gezelligheid

Vorige week vrijdag had ik een diner met vrienden bij mij thuis. Het had nogal wat voeten in aarde gehad om met elkaar aan tafel te belanden. Door drukke agenda’s, afwisselende weekenden met de kinderen, een verbouwing en “I kid you not” een tijdelijk gevalletje radioactiviteit is wat eerst een diner met 8 in februari bij een vriendin thuis zou zijn, een diner met 7 bij mij thuis geworden in maart.

Nu ben ik graag de perfecte gastvrouw dus geen probleem. Wel was ik zo verstandig om te zeggen dat ik niet al het kookwerk ging verrichten want met mijn energiegebrek zou ik anders na het diner drie dagen plat moeten. Ieder een gang en ik het hoofdgerecht. Dus ik helemaal trots op mezelf, toch maar even goed geregeld en voor mezelf opgekomen. Die therapie begint zijn vruchten af te werpen!

Twee weken van tevoren begint de perfecte gastvrouw in mij zich te roeren. 7 gasten, maar ik heb overal maar 6 van. 6 borden, 6 dessertlepels, 6 servetten maar wel 8 wijnglazen, 8 van elk soort. Dat kan dus echt niet. Mijn tafel moet perfect want dan smaakt het eten lekkerder en is de avond gezelliger. Gelukkig is deze “tafel-perfect-indekken-kwaal” genetisch en weet ik bij mijn zusje 7 matchende grote en kleine borden te regelen. Al appende over de mogelijkheden die haar servieskast biedt vraag ik of haar vriend geen makkelijk maar toch indrukwekkend gerecht weet. Hij is namelijk een getalenteerde vrijetijdschef. Om mij te helpen en ik denk ook omdat hij het leuk vindt, biedt hij aan om een heerlijk stoofgerecht voor me te maken. Mijn geluk kan niet op, nu heb ik zeker genoeg energie op de avond zelf om er echt van te kunnen genieten.

De dagen voorafgaand aan het etentje staan in het teken van mijn woonkamer in orde brengen, naast alle therapie. Meer kan erop dit moment niet op mijn te-doen-lijstje. Op woensdag stuur ik al een appje om te zeggen dat mijn covidbrein me niet gaat laten dweilen. Op donderdag heb ik therapie en daarna doe ik boodschappen. Er moet natuurlijk iets te drinken zijn en een hapje voor bij de binnenkomstborrel. Thuis besluit ik alsnog te dweilen want is wel echt nodig, vindt de perfecte gastvrouw in mij. Op vrijdagochtend rij ik naar mijn zus om alles op te halen en met een achterbak vol borden en pannen vol lekkers rijd ik naar huis.

Onderweg bedenk ik me dat ik nog steeds maar 6 dessertlepels heb dus even snel langs de Blokker. Natuurlijk zijn de goedkope lepels op dan maar de iets duurdere. De attente Blokkermevrouw vertelt dat als ik de Blokkerapp nu download ik op mijn eerste aankoop 15% korting krijg. Vervolgens sta ik 10 minuten te hannesen omdat het wachtwoord continue niet overeenkomt en de app maar blijft vragen of ik geen robot ben. Als ik bijna opgeef registreert de app mijn frustratie als menselijk en kan ik eindelijk m’n lepels gaan afrekenen.

Thuis aangekomen begin ik meteen met het indekken van de tafel, het snijden van de paprika, het in leuke bakjes doen van de dips en het in vazen doen van de door mij ook nog snel even gekochte tulpen. Alles voor de gezelligheid! Als het allemaal klaarstaat zie ik dat er geen tijd meer is voor mijn dutje. Ik dacht dit goed ingecalculeerd te hebben maar helaas. Er moet namelijk nog een jurk aangetrokken worden, make-up opgesmeerd en een borstel door mijn haar. Zo nog even drie keer diep ademhalen en daar is de eerste gast.

De avond verloopt perfect. Er wordt gelachen, gegeten en gedronken. Er worden plannen gesmeed voor een volgend avondje samen. We zijn uitgekomen op  gourmetten in lederhosen; Gourmetfest. Langzaam gedurende de avond voel ik mijn oogkleppen sluiten. Ik overleef een dessertplank die voor een eetverslaafde is wat black Friday is voor een koopverslaafde. En natuurlijk zet ik als perfecte gastvrouw nog een lekker kopje koffie en thee voor mijn gasten. Het laatste kopje is zoals het hoort voor mijzelf en deze drink ik tevreden op terwijl ik kijk naar mijn genietende gasten.

Hun woorden komen niet meer binnen, de gesprekken gaan compleet langs me heen. Terwijl ik me langzaam afsluit bedenk ik me dat ik het allerbelangrijkste ingrediënt vergeten ben vanavond. Alle randvoorwaarden zijn tot in de puntjes verzorgd, er staat zelfs een geurkaars te flikkeren op het toilet. Maar wat onderscheid mijn etentjes van die van anderen? Wat kan niemand aan de tafel serveren behalve ik? Dat ben ik zelf. Mijn vrienden zouden met liefde van papieren bordjes gegeten hebben of in een ongedweilde woonkamer. Ze zouden het wel heel ongezellig gevonden hebben als ik zelf niet was. Nu was ik er natuurlijk wel maar ik was er niet helemaal. En nu de gesprekken uitdoven in mijn hoofd ben ik er alleen nog maar fysiek.

Hoogste tijd voor weer een stap in grenzen stellen. Ik neem het woord en bedank iedereen voor een fantastische avond maar nu is het tijd om te gaan. Ik heb rust nodig. De perfecte gastvrouw in mij verklaart me voor gek. Mijn vrienden zijn vol begrip en maken aanstalten om te gaan. Even later zit ik in stilte na te genieten. Heel even was ik niet ziek vanavond maar was ik gewoon een meisje die een gezellige avond deelde met 6 hele fijne mensen. Mensen voor wie ik heel dankbaar ben, mensen die mijn gezelschap belangrijker vinden dan de aankleding.