Eten is mijn heroïne

Het verhaal over mijn eetverslaving

Ik ben Eefje, verslaafd. Al 21 weken stel ik me op maandag zo voor. 148 dagen in herstel en evenveel dagen abstinent, nuchter. Na minstens 30 jaar vechten tegen eten, de kilo’s, mijn lijf, mijn hoofd en mijn gevoelens kan ik voorzichtig zeggen dat ik de juiste weg gevonden heb. Nu ik het hardop uitspreek ontvang ik steun terwijl ik afwijzing verwachtte. Maar dat is misschien omdat ik dat zelf al jaren doe. Ik, verslaafd? Nee joh gewoon gebrek aan wilskracht! Of is er toch iets meer aan de hand?

Het is de dag voor Oktoberfest. Iets waar ik na 2 jaar lockdown naar uitkijk. Een avond feesten met vrienden in mijn dirndl, een prachtige Oostenrijkse jurk waarin ik me super sexy voel. Een gevoel wat ik niet vaak heb door mijn eigen afkeur van mijn rondingen. Ik besluit de jurk vast een keer te passen want na 2 jaar zit ie misschien een beetje krap. Ik stap in de jurk en probeer de rits te sluiten. Het blijkt onbegonnen werk, de rits blijft zeker zo’n 10cm uit elkaar staan. In paniek ga ik op zoek naar het door mij al jaren afgezworen correctieondergoed. Ik probeer mezelf in het elastische onderjurkje te persen maar als ik mijn maag en lever tegen mijn huig voel duwen geef ik het op.

Huilend stort ik ter aarde en app ik mijn vriendinnen; “Ik ga morgen niet mee, ik pas niet meer in mijn jurk.” Zo verslagen dat het niet eens meer lukt om een smoes te verzinnen. Wat voel ik me gefaald, hoe heb ik het zo ver laten komen? Voor het eerst lukt het me niet om plannen te maken. Vroeger was dit het moment dat ik met een vuilniszak door mijn huis ging lopen om alles waar maar een overbodige calorie bezat weg te gooien. Maar wel een fles bleek erover want ik ken mezelf. Vervolgens naar de Appie om daar 10 kilo paksoi en wortels te halen. Beweging schema’s werden geschreven, voedselregistratie apps gedownload en vol goede moed begon ik dan aan mijn nieuwe leven. Dat kon ik nu niet. Ik voelde me volledig uitgeput, machteloos.

Uitgeput door alle gefaalde pogingen. Want hoe oprecht de intentie elke keer ook was telkens viel ik terug. Kwamen alle verloren kilo’s er weer aan en meer. Ik kan niet meer, ik heb hulp nodig. Ergens had ik weleens gelezen over iets eetverslavingen en dus begin ik te googlen. De verhalen en beschrijvingen die ik lees zijn allemaal herkenbaar. Vooral wat ik lees over BED (Binge Eating Disorder); Er is sprake van eetbuien waarbij je in korte tijd een grote hoeveelheid voedsel eet. Je proeft eigenlijk niet wat je eet en geniet er ook niet van, maar stoppen lukt niet. Aan de ene kant bezorgt mijn research me “Eureka!” moment maar tegelijkertijd voel ik me zwak. Ik moet dit toch gewoon zelf kunnen.

Na een avond en een nacht alles lezen wat ik op internet kan vinden schrijf ik me om 2 uur ’s nachts in bij een verslavingskliniek. Een week later zit ik al bij mijn intake met 2 psychologen en een psychiater. Na 4 uur lang over mijzelf praten loop ik de deur uit met de bevestiging dat ze me gaan helpen. Van 3 professionals horen dat je verslaafd bent en dat je na je behandeling ook nog therapie zult moeten volgen is heftig maar vooral bevrijdend. Horen dat je vecht tegen iets wat je in je eentje altijd gaat verliezen maakt het zoveel makkelijker om hulp te accepteren. Blijkbaar heb ik de bevestiging van anderen nodig, de aangeraden therapie is dus niet voor niets.

Twee weken later start het programma; 1x per week één op één met een psycholoog, 1x per week groepstherapie en minimaal 1x per week naar een zelfhulpgroep. De eerste sessie met mijn psych is meteen een heftige. Terwijl ze met me meekijkt moet ik mijn dealer uit mijn telefoon gooien. Oftewel de Flink-app verwijderen, want via een paar kliks verscheen er minimaal 3x per week een tas vol eetbui-ingrediënten aan mijn voordeur. Ook moet ik mijn vriendinnen appen dat ik ze bij onze lunchafspraak komende woensdag ga vertellen hoe mijn eetbuien eruitzien. Geen weg meer terug, nu moet ik wel.

Op de bewuste woensdag ben ik op van de zenuwen. Ik probeer er een beetje omheen te praten maar mijn vriendinnen vragen natuurlijk naar wat ik ze moet vertellen. Terwijl ik stug uit het raam staar, ik kan ze niet aankijken, dreun ik mijn lijstje eetbui-ingrediënten op; een zak chips, een zak cassave kroepoek, een bakje boterkoek, een zak caramel M&M’s, twee bakjes fuetworst, een zak drop en een zak sinterklaasschuimpjes. Mijn eetbuien zijn onderhevig aan trends en jaargetijden vertel ik ze. Oftewel tijdelijke obsessies met een bepaald product.

Ik schaamde me zo, nog steeds wel nu ik het opschrijf. Dit propte ik meerdere malen per week in mijn mond. Tijdens therapie maak ik langzaam een inventaris op van mijn eetbuien-historie. Al toen ik 12á13 was smokkelde ik eten mee m’n kamer in. De ene dag uit de supermarkt, de andere dag uit de friettent en de dag erna uit het tankstation. Zoveel schaamte dat ik zelfs dacht dat als ik tweemaal achter elkaar op de zelfde plek mijn fix zou halen er slecht over mij gedacht zou worden door een voor mij onbekende winkelbediende. Het uitspreken naar naasten lucht op maar is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Dit geheim draag ik al zolang met me mee en is ondertussen zo zwaar dat ik er onder gebukt ga. Met het delen van mijn last wordt hij lichter.

En dus week later vertel ik het zonder dat het moet tegen een vriend tijdens een wandeling. Tijdens nieuwjaar sla ik de Champagne af en als er gevraagd wordt waarom zeg ik meteen “omdat ik in behandeling ben voor mijn eetverslaving”. Nu zelfs zonder blikken of blozen. Mensen reageren super positief, moedigen me aan en vragen wat ze voor me kunnen doen. Mijn partner gaat zelfs mee naar een therapiesessie.  Langzaam brokkelt de schaamte af en deze wordt stukje bij beetje vervangen door trots.

Het lukt me steeds vaker om mijn grenzen aan te geven. Ik houd me aan mijn eetplan van 6 eetmomenten per dag. Ga elke week naar meetings en de therapiesessies. Halverwege het traject stopte ik met mijn antidepressiva zodat ik echt mijn gevoelens aan kan gaan in plaats van ze weg te eten. Zo werk ik al bijna 5 maanden heel hard aan mijn herstel. Elke dag heb ik zucht, behoefte aan een eetbui, soms een beetje, soms heel veel. Er zijn dingen die ik nog niet durf te eten. Langzaam maar zeker vind ik een manier die werkt voor mij. De verslaving zal blijven en dat vind ik nog steeds moeilijk om helemaal te accepteren. Eten zal voor mij altijd een verleiding blijven. Een terugval ligt altijd op de loer. Net zoals bij wat ik 6 maanden geleden nog “echte verslavingen” noemde. Drugs en drank dat is echt maar wat ik heb is mijn eigen zwakheid. En dat heb ik wel al geleerd; als het om eten gaat ben ik niet zwak, ik ben verslaafd. Echt verslaafd!