Hou gewoon je bek!

Over wat stomme vragen en therapie met met me doen.

Vorige week woensdag ga ik na mijn wekelijkse fysio marteling naar de bakker. Dit doe ik elke maandag en woensdag na het sporten want vers brood is gewoon het lekkerste. De zon schijnt en het sporten ging vandaag extra goed dus ik ben opgewekt. Het is lunchtijd en ik sluit aan in de rij met wachtenden. Tijdens het wachten vraagt één van de verkoopsters aan mij terwijl ze voor een andere klant brood in een zak aan het stoppen is; “Hoe lang nog?” Ik schrik, heeft ze het echt tegen mij? Ik kijk haar aan en schud nee.

Met die nee wil ik aangeven; Hou op met praten, je vergist je en laten we net doen alsof dit zojuist niet gebeurd is. Helaas blijkt deze broodverkoopmevrouw niet gevoelig voor subtiele signalen en stelt dezelfde vraag nogmaals. Nu met ’n glimlach en een bemoedigend knikje richting mijn buik. “Ik weet niet waarvan je wilt weten hoe lang het nog duurt maar ik ben niet zwanger.”; zeg ik op geïrriteerde toon. De vrouw wordt rood en stamelt een verontschuldiging mijn kant op. Ik voeg een krachtig “nooit meer vragen” toe en hoop dat het hiermee afgedaan is.

De bedrijfsleidster heeft de tenenkrommende woordenwisseling gehoord en zegt tegen haar medewerker dat ze dat inderdaad nooit meer moet vragen. Ze draait zich naar mij toe en zegt dat ik er prachtig uit zie en dat ze vindt dat ik de laatste maanden zo goed bezig ben. Zij kan dit weten want tot een half jaar geleden kocht ik ettelijke taartjes, bolussen en tosti’s brie bij haar. Deze zijn tegenwoordig ingeruild voor een half grof volkoren, eierkoeken en low carb broodjes. Dit zou wederom een moment moeten zijn waarop de ontactische medewerker alleen maar haar mond hoeft te houden.

Maar helaas, om een niet zo’n fijne situatie naar te maken zegt ze; “Ja dat zag ik ook. En dacht die is goed op haar eten aan het letten, die is vast bijna uitgerekend!” Pardon!!! Dus niet alleen zie ik er zwanger uit, ik zie er blijkbaar hoogzwanger uit. Ik verlaat de winkel met mijn halfje grof en twee gratis excuus low carb broodjes. Maar noch de broodjes noch de prachtige zonnige dag kunnen voorkomen dat ik in de auto uitbarst in een hartstochtelijke jankbui, zo één met snot. Na een paar minuten en een paar diepe ademhalingen rijd ik naar huis.

Thuis aangekomen maak ik een goede lunch voor mezelf met de goedmaak-broodjes. Verslagen zit ik op de bank. Ik denk aan de vorige keer dat ik dezelfde vraag kreeg. Bij de nagelsalon trof ik toen een oud collega die ik destijds al irritant vond. Ik antwoordde toen met een zelfverzekerde “Nee en nooit meer vragen!”. Wat een beetje jammer was is dat ze vervolgens plaats moest nemen aan de tafel naast me en zich uitvoerig ging verexcuseren. Ze zei dat het haar ook weleens overkomt en hoe vervelend ze dat vindt. Des temeer reden om het zelf nooit te vragen zeg ik haar. Als ze excuses door blijft ratelen zeg ik; “Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw rotgevoel dus ik ga nu niet zeggen dat het oké is.”

Met mijn rug recht en met een gevoel alsof ik heel de wereld aan kan verliet ik toen de nagelsalon. Dit was de eerste keer dat ik merkte dat alle therapie die ik volg begon te werken. Niet de ander zich weer goed laten voelen maar bij mijn gevoel en grens blijven. Bij de bakker lukte dit niet zo goed. Het overviel me zo. Omdat ik me zo goed en positief voelde toen ik daar naar binnen stapte waren mijn verdedigingsmuren laag. De impact van de zwangerschap suggestie voelde als in een keiharde stomp in mijn maag. De lucht sloeg uit mijn longen en een adrem antwoord bleef uit.

En nu zit ik thuis op de bank te appen met mijn vriendinnen en mijn partner. Terwijl ik met tranen in mijn ogen mijn verhaal doe voel ik ineens iets door het verdriet heen. Ik ben boos, ronduit pissig. Ze had gewoon haar bek moeten houden. Ieder een beetje nadenkend mens weet ondertussen dat dit soort vragen niet oké zijn. Je weet niet wat je veroorzaakt. Bij mij triggerde het al het negatieve wat ik zelf al over mijn lijf denk, een heerlijke voedingsbodem voor mijn eetverslaving. En het raakt ook mijn ongedefinieerde maar afgesloten kinderwens. Altijd dacht ik geen kinderen te willen maar nu ik leer naar mijn gevoelens te luisteren weet ik niet of dat wel waar is geweest al die tijd.

Duizend en één gedachten racen door mijn hoofd. Het lukt niet om mezelf rustig te krijgen. Ik werk zo hard aan mezelf en mijn herstel en ik weet dat uitdagingen onderweg erbij horen. Maar het voelt even allemaal heel oneerlijk en misschien zelfs een beetje zinloos terwijl ik zit te zwelgen. Ik besluit te gaan lopen om mijn hoofd leeg te krijgen. Even later loop ik in het schemer door het bos en ineens realiseer ik me dat ik ben gaan wandelen.

 Ik…ben…gaan…wandelen…! Het is niet eens in me opgekomen om te gaan eten. Maanden geleden zou ik nu op de bank gezeten hebben in mijn voedselnest omringt door troosteten. Nu loop ik door het bos en langs het water. Ik voel alle stomme gedachten langzaam wegebben. Het lukt me om gewoon even verdrietig en boos te zijn zonder mezelf daarvoor te straffen en alles lekker weg te stoppen. Dus ook deze keer kan ik niet anders dan concluderen; mijn therapie helpt!

Maar wat ik vooral wil meegeven; Vraag nooit maar dan ook echt nooit aan iemand of ze zwanger zijn!