Nog één keertje omdraaien…

Al een tijdje is het stil buiten. Nou ja stil… Natuurlijke geluiden worden niet meer overstemd door de geluiden van een op volle kracht functionerende maatschappij.

Vorige week zat ik in mijn tuin, lekker in de zon te genieten van een zelfgemaakte latte. Het geluid van vogeltjes vulde de lucht en in de verte wat verdwaalde klusgeluiden. Verder was het stil… Geen overvloed aan autogebrom, geen denderende treinen en geen hard pratende mensen. Er ging een bevredigende rust uit van deze stilte. De wereld staat even stil en ik was alleen met mijn gedachten en mijn koffie.

Toen werd het maandag. Terwijl mijn hoofd nog aan het opstarten was, daar kan ik nu de rust voor nemen, werd ik op geschrikt door een voor mij vreemd geluid. Zeg gerust herrie. Het duurde even voor ik het kon plaatsen. Waar kwam deze kakafonie ineens vandaan? Toen viel het kwartje; speelkwartier! Een groep uitgelaten kinderen die eindelijk weer met al hun vriendjes en vriendinnetjes over het schoolplein konden rennen en de daarbij horende supersonisch hoge kreten.

Alles in mij wilde dat die koters hun mond hielden en ik zette geïrriteerd de radio een paar decibel harder. Een geluid waar ik een paar weken geleden niet eens van opkeek voelde nu als nagels over een krijtbord. Even diep in en uitademen…waar kwam deze irritatie nou eigenlijk vandaan en is het allemaal wel zo erg?

Het geluid wat ik hoorde was een geluid van blijdschap. Kinderen die blij zijn dat ze weer gewoon met elkaar kunnen spelen. Een teken dat de wereld langzaam maar zeker weer terug beweegt richting “het oude normaal”. En ik realiseerde me dat ik dat eigenlijk helemaal nog niet wil. Ik geniet van de onthaaste wereld om mij heen. De stilte en rust van het Corona tijdperk helpen me bewuster te leven en dichterbij mezelf te blijven. Dit helpt mij in het herstel van mijn burn-out. Ik ben nog niet waar ik moet zijn maar ik ben een heel eind op weg.

Jaren lang moest ik heel veel van mijn omgeving maar vooral van mezelf. Zoals velen was ik aan het rennen, continue op weg naar die stip op de muur. Het gebruik van deze door vele gehate managementterm is bewust. Voor mij staat deze symbool voor de door jezelf ingevulde verwachtingen van anderen. Het verbaast me dan ook dat zoveel mensen om mij heen niet kunnen wachten om weer te gaan rennen. Sommige negeren zelfs het startshot en vertrekken alvast.

Elke topsporter weet dat de momenten van rust heel belangrijk zijn. Tijdens deze momenten kun je juist die dingen doen waarvoor je normaal de tijd niet neemt. Zelfreflectie, je keuzes evalueren, desgewenst bijsturen en opladen. Zo kun je vol energie op weg naar waar je echt wilt zijn. Jij, niet je baas, niet je ouders, nee waar jij heen wilt! En niet omdat het rationeel de beste beslissing is maar omdat het goed voelt. Daar krijg je energie van en daar word je dus een blijer mens van.

Dus als ik heel eerlijk ben naar mezelf mogen de versoepelingen nog even op zich laten wachten. Nog nooit heb ik zo oprecht en puur genoten van mijn leven. De contacten die ik heb zijn echter, hebben meer betekenis. De chaos van alle dag is uit mijn hoofd en ik weet nu waar ik echt blij van word. Begrijp me niet verkeerd ik wil ook straks weer naar het terras en ik ga de festivalweides echt missen deze zomer. Het is als een regenachtige maandagochtend terwijl je in je warme bed ligt heerlijk geborgen onder je zachte dekbed. Ik wil me gewoon nog één keertje omdraaien…