Gelukkig met geschaafde knieën!

De kracht van durven vallen.

Een kind dat leert lopen valt meer dan eens op z’n pamperbillen. Dan lacht ie, staat op en probeert het nog een keer en nog een keer, net zolang tot het lukt. Hij heeft oprechte lol in leren en als je iets nog niet onder de knie hebt dan val je af en toe. Ergens tijdens het opgroeien vergeten we dit. We krijgen vrees om te vallen. Angstig voor de pijn en we worden bang om voor schut te staan.

In een samenleving die continue veranderd en waarbij het woord ontwikkelen te pas en te onpas gebruikt wordt is dit een probleem. We zien in dat jezelf ontwikkelen noodzakelijk is en willen graag groeien als mens. Maar wel zo snel mogelijk, het liefst meteen. De leercurve is iets wat we graag zouden overslaan. Gewoon de informatie downloaden in onze hersenen en het dan meteen kunnen.

Toen ik thuis kwam te zitten door mijn burn-out dacht ik;  geef me gewoon een boek en sluit me een week op met een therapeut dan kan ik weer aan de gang. Ik wilde de beste zijn in het herstellen van een burn-out. Helaas hebben mijn patronen wortels die al 40 jaar aan het groeien zijn dus die veranderen niet ineens van koers. Pas toen ik kon accepteren dat veranderen tijd nodig heeft kon ik mezelf die tijd gunnen. Dit was essentieel voor mijn herstel. Een taart wordt ook niet beter gebakken als je de temperatuur omhoog zet in de hoop sneller te kunnen gaan eten.

Daarna kon ik beginnen met leren en met op m’n billen vallen, zonder een dikke luier om m’n kont te beschermen. Gelukkig heb ik de afgelopen jaren een natuurlijke beschermlaag bij elkaar gegeten dus vol goede moed begon ik aan mijn pad. Ik las over patronen, ging naar therapie en coaching en vulde mijn hoofd met alle kennis die ik dacht nodig te hebben. Onderweg probeerde ik mijn net vergaarde weetjes uit en ging meer dan eens keihard onderuit. Er was één groot verschil met vroeger;  ik wilde niet blijven liggen! Ik ging even zitten op een bankje naast mijn pad en bekeek de steen waarover ik gestruikeld was. Moest de steen weg of wil ik er omheen lopen? Wat voelde juist voor mij? Zo kon ik een strategie bepalen die voor mij werkte en weer verder gaan op mijn pad.

En dit is precies waarom vallen belangrijk is. Mijn oplossing is niet jouw oplossing. Door te vallen leer je wat werkt voor jou en word je nieuwe vaardigheid iets van jezelf. Het wordt uniek en daardoor waardevol. Doordat je doet wat goed voelt wordt het leren leuk en wordt vallen minder eng. Vallen maakt je sterker!

Ik ben nog steeds onderweg. Op mijn pad liggen nog duizenden stenen maar ik ben niet bang. Elke steen die me laat struikelen maakt mij sterker en brengt me een stapje dichterbij waar ik wil zijn. De schaafwonden op mijn knieën genezen maar wat ik leer van het vallen blijft me bij.

Laat mij maar vallen, ik sta wel weer op!